Blurt Live at OCCI, Amsterdam on Zebra Weblog
Is het de Miles Davis van de punk? Nee! Is het de Johnny Rotten van de jazz? Nee, het is Ted Milton!
Ik word wel eens getipt voor een optreden van een band die ik niet ken. 'Dit mag je niet missen!' of 'Deze band is legendarisch!' maar dit soort uitspraken neem ik altijd met een korreltje zout. Zeker als de tipgever in kwestie zelf niet bij dat concert komt opdagen.
Wat ik afgelopen donderdag van Blurt in de Occii moest verwachten, wist ik dus niet. Ik liet me verrassen, en hoe. Ik was compleet overdonderd door het trio dat werd aangevoerd door een zanger/saxofonist die, als je je wimpers als vitrage gebruikt, wel iets weg had van Rijk de Gooijer. Als hij niet op een Jon Spencer-achtige manier zong dan rolde hij met zijn altsax over de strakke drums en de repetitieve gitaarlijnen die me aan The Ex deden denken. Niet alleen ik, maar ook de rest van het kleine zaaltje liet zich volkomen meeslepen.
'This is my house' zei hij, wijzend op zijn glas whisky. Na een volgend nummer werd op zijn verzoek een goedgevulde villa naast hem neergezet. Ook na het optreden bleef de woningnood hoog. Thuisgekomen zag ik op de aangeschafte cd, The Best of Blurt - Volume 1 - The Fish Needs a Bike, dat Milton al vanaf 1980 aan zijn plan voor volkshuisvesting schijnt te werken. Dus toch legendarisch.
English translation:
Is it the Miles Davis of punk? No! Is it the Johnny Rotten of jazz? No! It's Ted Milton!
I sometimes get tips to check out bands I've never heard of. "You can't miss this!" or "This band is legendary!". But I tend to interpret these kinds of remarks with a pinch of salt. Specially when the tipper doesn't show up on the gig himself.
What to expect from Blurt last thursday at the OCCI was an open question. I let it take me by surprise, and take me they did! I was completely overwhelmed by this trio, led by a vocalist/saxplayer who looked a bit like dutch comedian Rijk De Gooijer. When he wasn't singing in a Jon Spencer-like manner he rolled his alto saxophone over the layers of tight drums and repetitive guitarhooks that reminded me of The Ex. Not only me but the whole small venue let itself immerse completely in the grooves/
"This is my house", he said, pointing at his glass of whisky. After the next song they planted a whole mansion next to him and after the gig it became a highrise. Back home I noticed on the purchased CD - The Best Of Blurt, Volume 1 - Milton's been working on his housingplans since 1980. Legendary after all!
Back To Press